Zebra’s in Suriname – dat bestaat natuurlijk niet. Zebrahoeven is dan ook alleen in de allerruimste zin de poëtische verbeelding van het leven in de West: de tegenstellingen verkeren in elkaar, alles vergaat om iets nieuws te laten ontstaan, de poëzie is voortdurend in beweging, net als de tropische natuur is het een schijnbaar autonoom organisme. De zebra’s zijn weggevlucht van waar ze niet thuishoren, net als de plantageslaven; hun sporen hebben ze achtergelaten. De inspiratie trekt zich voorlopig terug in het oerwoud, maar het resultaat staat zwart op wit.
