De kuststreken van de Nederlanden worden onveilig gemaakt door Jason en zijn mannen, die op zoek zijn naar het Gulden Vlies. Het feit dat de held het voorwerp van zijn streven de hele reis bij zich heeft, benadrukt ten overvloede over wat voor een reis het eigenlijk gaat: een reis
door het eigen hoofd.
Wat gebeurt er in het hoofd van de lezer? Is hij een blanco blad waarop de woorden een voor een verschijnen? Nee natuurlijk: elk woord komt binnen in een hoofd waar het krioelt van andere woorden, van indrukken, van voorstellingen, van ideeën, van fantasieën, van dromen. En alsof dat nog niet genoeg was roept de komst van de nieuweling weer allerlei nieuwe dingen op. In Een vreemde stam heeft mij geroofd lijkt het of de lectuur van een verhaal, het verhaal van het Gulden Vlies, in het hoofd van de verteller huishoudt, zodat de lezer zich geconfronteerd ziet met een leeservaring van de tweede macht. Alles heeft een dimensie meer, waarin de meest groteske vervormingen optreden zonder dat die ons ongerijmd voorkomen: zozeer doet Brakman een beroep op de associaties, de dagdromen, de obsessies die alle mensen gemeen hebben en waarvan ze de individueelste uitingen dus nog kunnen begrijpen. En die van zichzelf er nog aan kunnen toevoegen natuurlijk, zodat een derde dimensie alles eerst recht in een ruimtelijk perspectief plaatst.
