Een van de bekendste portretten die ooit zijn geschilderd is Velazquez’ Innocentius X. Zo mogelijk nog bekender zijn de pastiches die Francis Bacon op dat meesterwerk heeft gemaakt. Die pastiches zijn het waarschijnlijk die Willem Brakman tot het schrijven van De vadermoorders hebben aangezet. De paus verkeert daarop immers in een zo desolate toestand dat hij wel een lijk lijkt. En zo is het ook in de roman: leeft de Heilige Vader, of is ie dood? En als hij dood is: is hij een natuurlijke dood gestorven, of is hij vermoord? En als hij vermoord is – wie heeft het dan gedaan? Zelfs inspecteur Duck van Scotland Yard heeft het er moeilijk mee.
Het verslag van de papacide (letterlijk vadermoord) bereikt een bizar hoogtepunt wanneer de paus in staatsie naar buiten wordt gedragen. Maar wie verwacht dat dat hoogtepunt tegelijk de ontknoping van een whodunit zal zijn, heeft buiten Willem Brakman gerekend. Net als Francis Bacon weet hij immers dat een lijk doet verbleken, dat een levende noopt tot inleving, maar dat de ware doodsstuip komt van het levende lijk.
