Wrang en hard maar toch humoristisch en van een vernietigende schoonheid, dat is Cormac McCarthy’s magnum opus Angel (1979), waaraan hij twintig jaar heeft gewerkt. Het is het verhaal van de gedeclasseerden en de havelozen, de zwarte krotbewoners en de verre nazaten van de Saksische clans die ooit golf na golf Amerika overspoelden, en hun waanzinnige maalstroom van religie, hoop, geweld en blinde dronkenschap.
Centraal staat de aan lager wal geraakte Cornelius Suffree. In een woonboot op de Tennessee aan de rand van Knoxville voorziet hij in zijn bestaan door te vissen in dit stinkende riool, dat als een Styx door de stad en het land stroomt. Hij kiest voor een bestaan als rivierrat, en in de roman klinken de stemmen van de ‘ratten’ met wie hij zich omringt. In een overweldigende stortvloed van beelden schildert McCarthy het beeld van Amerika’s zelfkant, een machtig en genadeloos epos vol slemp- en vechtpartijen, sluwheid en tragiek, dood en miserabel leven. Waarbij als motto deze weinig opbeurende woorden van hoofdpersoon Suffree kunnen dienen: ‘De menselijke ellende kent geen grenzen, het kan altijd nog erger.’
Eerder verschenen bij De Arbeiderspers de eerste twee delen van de Border Trilogy, AI de mooie paarden en De kruising, en Kind van God.
‘Cormac McCarthy biedt ons hier een beeld van het leven op en aan de rivier dat leest als een verdoemde Huckleberry Finn.’ – The New York Times Book Review
‘Angel doseert humor op het niveau van de geniale droogheid van Faulkner, terwijl de fantastische verbeeldingskracht in dit boek de auteur plaatst naast het beste van Flannery O’Connor.’ – The Times Literary Supplement
‘Cormac McCarthy is de geboren verhalenverteller, de schrijver van een volmaakt natuurlijke stijl; hij beschikt over een verbluffend vermogen tot de trefzekere dialoog, zijn comédie humaine is even zwart als overtuigend. Elk verhaal, elk gegeven gaat bij Cormac McCarthy altijd tot in het hart van de tragedie.’ -New Republic
De Nederlandse pers over De kruising:
‘Het zwiept je van de sokken, het dreunt je in de oren […] een van de twee indrukwekkendste buitenlandse romans van de afgelopen jaren. Die andere was A/ de mooie paarden.’ – Ger Witteveen in Friesch Dagblad
‘Wie McCarthy leest, merkt opeens weer hoe gevoelig de rechterduim is voor het aantal pagina’s dat ons en de held nog is vergund.’ – Nerman Stevens in Het Parool