In de geneeskunde is een infauste prognose voorbehouden aan ziektebeelden met een ongunstig verloop, in militair jargon betekent het niets minder dan dat aan de persoon op wie de prognose betrekking heeft een mentale gesteldheid wordt toegekend die hem ongeschikt maakt voor een functie in het leger. Goed getikt dus.
Maar in de poëzie kan het predikaat ‘infaust’ juist een keurmerk zijn. In de nieuwe poëzie van Rob Schouten zijn de cerebrale dwarsverbindingen en meanders zo nu en dan schier onnavolgbaar, wie echter oog en oor heeft voor deze gedichten zal vaststellen dat er veel aan te beleven valt en dat ze uiteindelijk gaan over de dingen waarover het in gedichten zo vaak gaat: liefde en liefdesverdriet, angst voor de leegte en existentiële onzekerheid, en God de Heer – zaken die sowieso iets infausts hebben. Het intense taalplezier waarmee dat alles niettemin wordt aangesneden bepaalt de kracht van deze poëzie.
Rob Schouten (1954) is als criticus verbonden aan Vrij Nederland en Trouw. De Arbeiderspers publiceerde eerder van hem zeven dichtbundels, een verhalenbundel, een bundel sportcolumns (‘De eeuwige bankzitter’) en twee bloemlezingen.
Over ‘Bij bewustzijn’, zijn vorige bundel: Veeleer dient de lezer open te staan voor bevreemding en vervreemding. En daarvoor is men bij Schouten, die zijn inzichten en fantasieën zo markant weet vorm te geven, aan het goede adres.” – Peter de Boer in Trouw
Zijn poëzie is zo doordrenkt van het besef dat alles eindigt in doucheputjes en blubber – daar kan geen eau de cologne of bloesemgeur tegenop.” – Ad Zuiderent in Vrij Nederland