In Schemerzones dringen zich diverse archetypische beelden op die als spiegels uiteenlopende ervaringen reflecteren. Op intrigerende wijze worden de angst en de onzekerheid beschreven die cumuleren in de relatie tussen mensen en hun omgeving. De onmogelijkheid om ‘de ander’ te bereiken wordt onder meer zichtbaar in de precaire en tegelijkertijd ook vertederende relatie tussen een moeder en haar kind. Beide ontheemde figuren zijn dragers van een problematiek die zich afspeelt binnen de complexe context van Oost-Kenia waar men tevergeefs op zoek is naar evenwicht. Want ook onder de zon van de evenaar ligt een uitgestrekt schemergebied.
