Leo Vroman (1915-2014) was dichter, prozaïst, essayist, illustrator en hematoloog. Hij studeerde biologie in Utrecht en vluchtte in 1940 naar Nederlands-Indië. In 1945 werd hij uit Japanse gevangenschap bevrijd en vestigde zich in Verenigde Staten, samen met zijn vrouw Tineke. Vroman debuteerde in 1946 met de bundel Gedichten. Vroman ontving in de loop van zijn leven zowat alle belangrijke literaire prijzen die er zijn.
In 2006 verscheen het dagboek Misschien tot morgen – ‘Een kolossaal teken van leven van deze P.C. Hooftprijswinnaar’ (HP/De Tijd)
‘Uit dit gedicht “Ik voel je” blijkt wel hoe hij tot op zeer hoge leeftijd met jeugdige speelsheid het intieme met het openbare, het gevoelige met het komische, het traditionele met het experiment en het religieuze met het lijfelijke weet te verbinden tot een ontroerend en ook voor onze tijd nauwelijks te overtreffen resultaat.’ HP/De Tijd
Voor meer informatie ga naar www.vromanfoundation.com.
poëzie:
Gedichten 1946-1984 (1985)
Fractaal (1986)
Dierbare ondeelbaarheid (1989)
Neembaar. Een keuze uit de gedichten (1991)
Toen ik nog leefde (1991)
De godganselijke nacht (1993)
Psalmen en andere gedichten (1995) VSB Poëzieprijs 1996
De roomborst van Klaas Vaak (1997)
Details (1999)
De gebeurtenis en andere gedichten (2001)
Alles aan elkaar (met Georgine Sanders 2002)
Tweede verschiet (2003)
Nee, nog niet dood (2008)
Soms is alles eeuwig (2009)
Daar (2011)
Die vleugels (2013)
Die vleugels II (2015)
Alle malen zal ik wenen (2015)
Leo Vroman Tekenaar (2017)
En toch is alles wat we doen natuur (2018)
autobiografisch:
Misschien tot morgen (2004)