De zeventienjarige hoofdfiguur Blok, die in het centrum staat van Een weekend in Oostende, is heel zwijgzaam, maar hij krijgt ongevraagd tientallen verhalen op zich af. Soms voegt Brakman verhalen in verhalen in verhalen, waardoor je met recht kunt zeggen dat het vertellen zelf in Een weekend in Oostende tot thema wordt.
Een ander thema, kenmerkend voor Brakman, is dat van het verlangen: Blok is arm, zijn vriend Camonier is rijk, Blok wil die andere wereld binnengaan, maar wordt daar een eigenaardige jongen gevonden. Zijn verlangen geldt de moeder van Camonier, een operazangeres, die hij alleen maar heeft horen zingen, nog nooit heeft gezien. Hij reist zelfs voor haar naar Oostende en ook daar loopt hij haar mis, wat wel goed is, want een ideaal moet onbereikbaar blijven. Verschillende resonanties in de rest van de tekst wijzen op het centrale belang van dit verlangen naar de moeder: bijvoorbeeld een schitterend verhaal over een soldaat die beweert (niet alleen mét maar ook) ín de koningin gezwommen te hebben. Brakman heeft superieur die wereld van vertellingen op Blok laten afkomen, Bloks mentaliteit wordt erdoor gekarakteriseerd, zijn dierbaarheden en het onbegrip ervoor.
Brakmans beeldend vermogen groeit nog steeds, zoals Een weekend in Oostende bewijst.
